Otworzyliśmy także 3 poradnie POZ, gdzie skupiamy uwagę na leczeniu całych rodzin z naciskiem na rozwiązywanie problemów w poradniach psychologicznych. Pomagamy Pacjentom dorosłym, jak również dzieciom.
Udało się nam stworzyć zespół najlepszych specjalistów z wielu dziedzin medycyny.

Nasza poradnia powstała z myślą, objęcia opieką psychologiczną oraz terapią dzieci, młodzież jak i ich opiekunów. Przyświeca nam idea, że jedynie kompleksowa pomoc obejmująca pacjenta jak i jego otoczenie może być skuteczna. W związku z tym chcemy zaoferować wsparcie i terapię, tym którzy jej potrzebują. W uzyskaniu prawidłowego rozwoju oraz funkcjonowaniu w środowisku domowym, szkolnym oraz rówieśniczym. Rozpoczynając od rzetelnej diagnozy, poprzez profesjonalną terapię, pragniemy pokazać pacjentom, że są w stanie zmierzyć się z trudnościami jakie napotkali na swojej drodze.

W procesie diagnozy i terapii zależy nam na współpracy z rodzicami i opiekunami oraz zaangażowaniu ich w pracę dziecka na zajęciach. Włączenie rodziców/opiekunów w proces terapeutyczny ma za zadanie ułatwić pokonywanie trudności i problemów.

Proces terapeutyczny pragniemy uczynić dla pacjenta efektywnym oraz atrakcyjnym, stąd też doskonalimy swój warsztat zawodowy, a podczas zajęć wykorzystujemy nowoczesne pomoce dydaktyczne przeznaczone do terapii dzieci i młodzieży. Przeczytaj naszą pełną ofertę poradni > kliknij tutaj / https://e-okulistyka.pl/poradnia-psychologiczna-dla-dzieci-i-mlodziezy/

ZACHĘCAMY DO SKORZYSTANIA Z PORAD ON-LINE

W trosce o zdrowie i bezpieczeństwo naszych Pacjentów i pracowników, chcąc zminimalizować ryzyko związane z rozprzestrzenianiem się koronawirusa SARS-CoV-2 zachęcamy do skorzystania z porad oraz spotkań on-line.

Zapraszamy do rejestracji online > kliknij tutaj. / https://e-okulistyka.pl/rejestracja-online-okulistyka/

Niekiedy linie telefoniczne są zajęte dlatego wychodząc naprzeciw Państwa oczekiwaniom uruchomiliśmy prosty sposób rejestracji online. Prosimy o wypełnienie krótkiego formularza. Wskazanie dogodnej dla Państwa lokalizacji oraz specjalizacji. Zadzwonimy najszybciej jak to będzie możliwe. Prosimy oczekiwać telefonu tego samego dnia lub kolejnego, jeśli Państwa zgłoszenie nastąpiło po godzinach pracy placówki medycznej. Szybkość reakcji zależy od ilości zgłoszeń.

Możecie Państwo skorzystać z bardziej złożonego systemu. Wymagana jest rejestracja i logowanie. Zapraszamy.

Zapraszamy do rejestracji online > kliknij tutaj. / https://e-okulistyka.pl/rejestracja-online-okulistyka/

Autorka tekstu i zdjęcia – mgr Patrycja Łukanty

Z wykształcenia jestem biologiem i dietetykiem. Dietetyka jest moją wieloletnią pasją, która stała się jednocześnie moją wymarzoną pracą. Po 16 latach pracy w firmach farmaceutycznych wiem, że naturalna odporność na choroby zależy od właściwego odżywiania i stylu życia, którego nie można zastąpić żadnymi lekami.

Zastosowanie komunikacji alternatywnej i wspomagającej u Dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu znacznym

Jedną z głównych form porozumiewania się ludzi między sobą jest mowa. Służy ona nie tylko do przekazywania informacji, ale także stanowi bardzo ważny element funkcjonowania w otaczającym świecie. Brak mowy lub też ograniczenia we właściwym jej używaniu powodują, że dana osoba nie ma możliwości na wyrażanie uczuć, pragnień, doznań. W konsekwencji hamuje się rozwój sfery intelektualnej, a także powstają liczne problemy w zachowaniu. Osoba mająca problemy z porozumiewaniem się za pomocą mowy, staje się bardzo często bierna, wycofuje się z kontaktów społecznych, tworzy się bariera komunikacyjna, podważona zostaje sfera bezpieczeństwa, zaufania do ludzi, a wstępuje pustka i osamotnienie.

U osób niepełnosprawnych intelektualnie zauważa się pragnienie komunikowania się z otoczeniem nie mniejsze niż u pełnosprawnych. Potrzeba nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem, okazania bliskości i przywiązania, dzielenia się własnymi odczuciami, myślami, stanowi podstawę społecznych interakcji i jest warunkiem nawiązania satysfakcjonujących relacji z innymi.

Termin „komunikacja” (łac. cominicare) oznacza „być w relacji, uczestniczyć, być w związku z” (Słownik języka polskiego 1998). Jak podaje G. Miller „przez komunikację rozumie się transmisję informacji z jednego miejsca do drugiego” (Smyczek, 2006, s. 15). Bowiem komunikowanie się charakteryzuje się wymianą informacji, co jednocześnie wiąże się z zaangażowaniem wszystkich uczestników rozmowy. A. Smyczek przytacza poglądy W. Oleksego, który tę formę komunikacji nazywa „efektem ping-ponga”, bowiem zadając pytanie oczekujemy odpowiedzi, a ta z kolei prowadzi do kolejnej wymiany informacji, czyli komunikację (Oleksy, 1999 za: Smyczek 2006, s. 15).

W badaniach przeprowadzanych w tej dziedzinie nauki dominuje pogląd, że na rozwój komunikacji międzyludzkiej, wywierają przede wszystkim takie czynniki jak:

• ogólny rozwój jednostki (intelektualny, emocjonalny, społeczny);

• jej możliwości poznawcze i jej własna aktywność;

• wpływ najbliższego otoczenia (Minczakiewicz, 2000 s. 255).

Należy tym samym zaznaczyć, że w codziennych sytuacjach życiowych, ludzie posługują się różnymi formami wyrażania swoich uczuć, myśli, pragnień. Stąd też mówimy, że komunikowanie się może mieć charakter:

1. werbalny, tzn. porozumiewanie słowne, możliwe jedynie u osób, które opanowały sztukę mówienia i rozumienia na podstawie języka;

2. niewerbalny, tzn. porozumiewanie się bezsłowne, nie mające jednocześnie w pełni charakteru świadomego i zamierzonego komunikatu. Można zaliczyć do nich między innymi: mimikę, gesty, sygnały mimiczno-głosowe: uśmiech, mruganie powiek, potakujące lub przeczące ruchy głowy. Należy jednak zaznaczyć, iż komunikacja niewerbalna wymaga rozumienia znaczenia symboliki, którą musi znać zarówno nadawca jak i odbiorca.

W szczególności osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu znacznym, w kontaktach z otoczeniem częściej komunikują się znakami niewerbalnymi niż słowem mówionym. Dlatego też należy pomagać, umożliwić im nawiązywanie kontaktów społecznych, aby byli rozumiani i sami mogli wysyłać komunikaty do otoczenia (Minczakiewicz 2000, s. 249).

Stąd też na świecie od ponad 30 lat pojawiają się coraz doskonalsze formy pomocy osobom niemówiącym lub też mającym problemy z porozumiewaniem się. Znane są ona jako: alternatywne i wspomagające metody komunikacji (Alternative and Augmentative Communication – AAC). Terminem tym określa się działania z zakresu praktyki edukacyjnej, psychologicznej, logopedycznej, które mają na celu skompensowanie (uzupełnienie bądź zastąpienie) zaburzonej lub nie istniejącej mowy (Smyczek, 2006, s. 10).

Należy zaznaczyć, iż system komunikacji alternatywnej i wspomagającej wobec mowy dźwiękowej – służy do nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem, a także przyczynia się do poznawania świata. W zastosowaniu tej metody używane są pewne reguły użycia słów (składnia), dzięki czemu odkrywane są relacje z otaczającym nas światem. „Te reguły to:

• symbolizacja rzeczywistości poprzez nadawanie znaczeń słownych przedmiotom, czynnościom, miejscom, stosunkom przestrzennym, emocjom;

• grupowanie symboli słownych według różnych kryteriów: podobieństwa, przeciwieństwa, użytku, celu, przeznaczenia, analogii;

• tworzenie pojęć;

• reguły użycia składni;

• wyznaczanie pola semantycznego pojęć;

• wprowadzenie schematów językowych” (Toporowska 2005).

Dlatego, aby właściwie zrozumieć, czym jest komunikacja alternatywna i wspomagająca, należy zdefiniować oba te terminy:

• „Komunikacja alternatywna – znajduje zastosowanie, gdy osoba porozumiewa się bezpośrednio – twarzą w twarz – inaczej niż za pomocą mowy;

• Komunikacja wspomagająca – oznacza komunikację uzupełniającą lub wspierającą. Słowo „wspomagająca” podkreśla fakt, że interwencja z wykorzystaniem alternatywnych środków komunikacji ma dwojaki cel: wzmacniać i uzupełniać mowę oraz gwarantować zastępczy sposób porozumiewania się, gdy osoba nie zaczyna mówić” (von Tetzchner, Martinsen, 2002, s. 7).

Podstawowymi sposobami wykorzystywanej w tym systemie komunikacji są:

• Znaki manualne, do których zaliczany jest język migowy, a także inne znaki przekazywane za pomocą rąk.

Język migowy dostosowany jest do osób niesłyszących, posiadający swoją gramatykę z określoną odmianą i składnią, który różni się od języka mówionego. Należy dodać, iż języki migowe poszczególnych narodów różnią się, podobnie jak języki mówione. Natomiast znaki manualne skonstruowane są tak, aby odpowiadały słowom języka mówionego.

• Znaki graficzne, obejmują wszystkie znaki, które przedstawiane są graficznie. Do nich zaliczamy: Symbole Blissa, Picture Communication Symbols [PCS], Pictogram Ideogram Communication [PIC], Rebus.

Wkrótce kolejny fragment opracowania 😉

Kochani Rodzice,
przedstawiamy materiał edukacyjny dotyczący rozwoju chwytania i koordynacji ręki już od okresu prenatalnego do 6 roku życia Dziecka. Jak wygląda prawidłowy jego przebieg? Odpowiedzi poniżej 😉 Moim zdaniem jako rodzica, ciekawa lektura 😉
Pozdrawiam serdecznie
Kamila Skrzypczyńska

Okres prenatalny:
• odruchowe ruchy rączek i chwytanie

Noworodek:
• chwytanie odruchowe (odruch chwytny dłoni),
• dłonie przeważnie zamknięte (kciuk podwinięty, palce II – V zgięte).

Koniec 1 m.ż.:
• mimowolnie prowadzi rękę do ust,
• stawia opór przy próbie otwierania dłoni (silniejszy po stronie małego palca).

Koniec 2 m.ż.:
• odruch chwytny dłoni nieco słabnie (odruch chwytny hamowany),
• częściej trzyma dłonie otwarte.

Koniec 3 m.ż.:
• podnosi dłonie ponad głowę, obserwuje je,
• dłonie przeważnie otwarte,
• przejście do aktywnego chwytania: porusza grzechotką włożoną mu do ręki.

Koniec 4 m.ż.:
• bawi się palcami (łączy dłonie w linii środkowej ciała,
• próbuje zbliżyć dłoń do grzechotki, dotyka ją (początek koordynacji wzrokowo-ruchowej),
• wkłada zabawkę do ust (koordynacja ręka – usta).

Koniec 5 m.ż.:
• pewnie prowadzi rękę do grzechotki i chwyta ją nie preferując żadnej ze stron (brak preferencji ręki),
• prymitywny chwyt dłoniowy całą powierzchnią dłoni (4 palce i wnętrze dłoni, kciuk zgięty nie uczestniczy),
• chwyta kolana, stopy swoimi rękoma,
• przewaga ruchów symetrycznycznych,
• rozwija się zdolność do rotacji ramienia, pronacji i supinacji przedramienia.

Koniec 6 m.ż.:
• przy podawaniu dwóch przedmiotów sięga tylko po jeden,
• trzyma jednak drugi, gdy włoży mu się do ręki; jeśli sięga po drugi przedmiot, opuszcza pierwszy,
• przekłada grzechotkę z jednej ręki do drugiej,
• chwyt promieniowo – dłoniowy – całą powierzchnią dłoni, kciuk wyprostowany uczestniczy , ale nie jest przeciwstawny,
• porusza rękoma naprzemiennie,
• większa elastyczność ruchów w nadgarstkach.

Koniec 7 m.ż.:
• chwyta każdą ręką po jednym przedmiocie (dalszy rozwój obustronnej koordynacji),
• obraca w rękach zabawkę,
• chwyta krążek palcami i wyprostowanym kciukiem nie dotykając wnętrza dłoni (chwyt boczny-nożycowy).

Koniec 8 m.ż.:
• chwyta drobny przedmiot między wyprostowanym kciukiem a palcem wskazującym (początek opozycji ,,kciuk – palec wskazujący” – chwyt szczypcowy),
• pierwsze próby świadomego wypuszczania przedmiotów,
• precyzyjna rotacja ramion i przedramion,
• postępuje rozwój łuków dłoniowych.

Koniec 9 m.ż.:
• dotyka palcem wskazującym szczegółów swojej zabawki,
• podczas picia trzyma filiżankę dwiema rękami,
• zdejmuje kapelusz, chustkę położoną na jego głowie,
• wyjmuje przedmiot z pojemnika, wkłada go, ale nie puszcza,
• uderza dwoma kostkami o siebie (rozwój sekwencyjności ruchu),
• znaczny wzrost elastyczności nadgarstka.

Koniec 10 m.ż.:
• podaje zabawkę drugiej osobie, nie potrafi jej jednak wypuścić z ręki,
• kołysze kółko na sznurku.

Koniec 11 m.ż.:
• chwyta drobny przedmiot zgiętym kciukiem i opuszką palca wskazującego (doskonała opozycja, kciuk – palec wskazujący” – chwyt pęsetkowy),
• przyciąga do siebie zabawkę na sznurku.

Koniec 12 m.ż.:
• przy chwytaniu przedmiotu powierzchnia dłoni dostosowuje się do jego rozmiaru,
• podaje zabawkę drugiej osobie i wypuszcza ją z dłoni,
• wkłada drobny przedmiot do otworu butelki,
• ustawia dwa klocki jeden na drugim.

Koniec 13 m.ż.:
• pełna dojrzałość pronacyjno-supinacyjna z pozycjami pośrednimi, jest zdolne do większości
ruchów, jakie zdobywa w swym rozwoju człowiek, choć nie są one tak precyzyjne.

By przeczytać więcej o rozwoju małej motoryki, czy rozwoju chwytu pisarskiego kliknij tutaj 😉